Mam 30 lat i różne doświadczenia z kobietami i te lepsze i te gorsze, niektórzy mnie nazywają chyba z przekory starym wygą i czasem sami przychodzą po porady w kwestii Kobiet. Do tej pory nie miałem problemów z nawiązaniem kontaktów z Kobietami i ich utrzymywania na dowolnej płaszczyźnie. Jednak zawsze jest tak, że kosa trafia na kamień. Do tej pory tkwiłem w „pustym” związku, o którym nie
warto wspominać, czekałem jedynie na bodziec z zewnątrz, żeby to
zakończyć. Zaznaczam, że nigdy nikogo nie zdradziłem i żyłem według
ogólnie przyjętych norm, bez żadnych odstępstw. Wszystko się zmieniło, gdy do mojej pracy przyszła nowa dziewczyna, młodsza aż o 7 lat. Miała w sobie to „coś” co faceci określają jako „dobry materiał na żonę” oczywiście w pozytywnym aspekcie, każdy bez wyjątku tak twierdził. Z początku temat wydawał się nie do ruszenia, żona i matka rocznego dziecka, więc podobnie jak wszyscy i ja temat odpuściłem. Byłoby
wszystko ok, gdyby nie służbowy mail, który od Niej dostałem… i tak od maila przeszliśmy na gadu, od słowa do słowa zaczęliśmy wchodzić w nasze życie prywatne. Okazało się, że wcale nie jest mężatką, a obrączkę nosi dla pozorów w dodatku jest w toksycznym związku, z którego nie potrafi się wyrwać. Na rozmowach spędzaliśmy całe dnie, było widać, że niemal na wszystkie kwestie życiowe mamy takie samo zapatrywanie.
Ona na początku zaznaczyła, że nie ma mowy o spotkaniu i że nigdy czegoś takiego
wcześniej nie robiła, ale z czasem sama zaczęła się nad tym zastanawiać, aż w końcu pękła. Spotkaliśmy się, było romantycznie i naturalnie z czasem były kolejne spotkania. Było widać przysłowiową chemię, wielogodzinne rozmowy przez telefon, odwożenie po pracy, ale wszystko bez fizyczności. Mniej więcej po 1,5 miesiącu, oznajmiła mi, że odeszła od swojego faceta, wyprowadziła się. W związku z tym, że była wolna po kilku dniach sama zaczęła wywierać presję na mnie, żebym rozstał się
z swoją kobietą, wyraźnie jej na tym zależało, chciała przejść do fizyczności. To wszystko omawiała z naszą wspólną przyjaciółką. Rzeczywiście rozstałem się, ale pech chciał, że nie mogliśmy się z przyczyn niezależnych spotykać i w pewnym momencie powiedziała, że nie ma już motylków w brzuszku i nie mam robić sobie nadziei na cokolwiek.
Pomyślałem luz zdarza się, jeszcze nie trafiło mnie tak bardzo, żebym cierpiał, ale chciałem się przekonać czy rzeczywiście odpuściła. Po kilku dniach nieodzywania się, zaproponowałem Jej, że odwiozę Ją do domu. I pękła, przed wyjściem z samochodu mnie pocałowała,a po tym wszystko toczyło się już lawinowo. Kolejne spotkania szliśmy co raz dalej, co jakiś czas mówiła, że nie wie co się z Nią dzieje, że nigdy
nie była taka szczęśliwa, ale co jakiś czas się powstrzymywała jakby bała się zaangażowania, to wszystko trwało jakieś trzy tygodnie. Widziałem, po Niej jaka jest szczęśliwa, żadna kobieta nie reagowała tak na mój dotyk, widziałem w Jej oczach błysk i pełnię szczęścia.
Poznała nawet moją rodzinę, na własną prośbę. Mieliśmy też plany na wspólne
zamieszkanie, ze względu na to że się wkrótce przeprowadzam do nowego mieszkania. Wszystko szło w jak najlepszym kierunku przestaliśmy
rozmawiać już przeszłości bo tematy moich eks wyraźnie ją drażniły.

Któregoś dnia mieliśmy małą sprzeczkę o jakiś banał, byłem trochę zazdrosny o kolegę z pracy. Następnego dnia coś w Niej pękło,odwołała wszystkie plany weekendowe, bez podania przyczyn. Rzekomo wyjechała na weekend do rodzinnego miasta, zgodnie z panującymi zasadami zostawiałem ją samej sobie żeby wszystko przemyślała. W poniedziałek po weekendzie zadzwoniłem, rozmowa była ciężka, mówiła że nie wie co z tym wszystkim że chyba za szybko wchodzi w nowy związek po toksycznym poprzednim. Mówiła od rzeczy, że przez cały weekend nie myślała o mnie, że jak miała przyjść do pracy w poniedziałek to ją odrzucało. Pytała się czy się
na Niej nie zemszczę jak się rozstaniemy. Ostatecznie niejako pod wpływem
mojej prośby ustaliliśmy, że nie będziemy razem. Wysłałem Jej
pożegnalnego smsa, też zgodnie z panującymi normami. Żadnych żali, ani błagań, ale coś mi nie dawało spokoju. W związku z tym, że nasza firma jest dosyć specyficzna i zatrudnia samych młodych ludzi, wszyscy interesuję się wszystkimi i później wychodzą z tego afery. Tym razem było podobnie, Sylwia dostała przez przypadek newsa, że już jedną osobę za romans zwolniono. Dodatkowo, jedna z „życzliwych” osób, która nie pracuje już z nami widziała nas razem i zadzwoniła do osób z firmy i
używając mega mocnych słów prosiła żeby Jej w mega wymowny sposób
dać do zrozumienia, że ma dać sobie spokój ze mną. Tak też się stało, Sylwia
dostała wiadomość do „życzliwej” koleżanki z pracy. Próbowałem to wszystko skonfrontować z Nią dwa dni później, ale wszystkiego się wyparła, dalej twierdząc, że nie umie mi odpowiedzieć co dalej i żebym nie zadawał, Jej trudnych pytań. Wspominała żeby się spotkać za jakiś czas, mimo że wcześniej absolutnie to wykluczała. Więc grzecznie powiedziałem, że bez sensu, żebym żył jakąś nadzieją i że jeśli zmieni zdanie co do nas nich się odezwie w ciągu 24h. Nie zmieniła zdania. W
dniu w którym oznajmiła, że jedzie do rodziny pod wpływem emocji
napisałem maila do naszej wspólnej koleżanki. Z prośbą o wsparcie,żeby
wstawiła się za mną u Sylwi, że nie rozumiem Jej zachowania. Obiecała,że
postara się pomóc. Gdy wydawało mi się, że temat już umilkł, Sylwia przyszła któregoś dnia rano z wydrukowanym mailem i zapytaniem, co to jest. Odpowiedziałem grzecznie, że teraz już nic, że to miło znaczenie jak to pisałem a teraz skoro nie jesteśmy razem to nie ma żadnego. Z resztą w samym mailu oprócz tego, jak mi na niej zależy i prośby o wstawiennictwo nie było nic więcej. Ponadto Sylwia stwierdziła, że zaczęła wierzyć naszej wspólnej koleżance, że być może coś jest we
mnie, skoro opisuje mnie w takich superlatywach, ale teraz to chyba pozostaje
bez znaczenia. Rozmowa z face to face przeniosła się na gadu. Sylwia
była pełna agresji i żalu, ale nie o mail. Starała się zadać jakieś pytania, nawiązywać dialog, ale ja po tym wszystkim już nie chciałem, pisałem grzecznie, że nie mam czasu, że mam dużo pracy, a ona mi wmawiała, że zachowuję się jak dziecko, że skoro się rozstaliśmy to nie znaczy, że nie możemy rozmawiać. Na koniec z wyrzutem napisała, że może w ogóle zakończymy naszą znajomość i że wystarczy że napiszę
symboliczne „pa”, ale ja na to nic nie odpisałem. Dwa dni później z kapelusza
poruszyła jakiś błachy temat prezentu dla dziecka, więc znowu byłem grzeczny na gadu, ale bez przesady. Na koniec dnia (piątek) zostawiła sobie opis „plany weekendowe:niegrzeczna dziewczynka :*” Mówię sobie „Ocho mam Cię” robi to specjalnie, żeby wywołać zazdrość, tym bardziej, że ja w tym samym tygodniu w poniedziałek miałem opis „dziękuję za weekend :*” mimo, że nigdy nie robiłem opisów. Dziś jest kolejny poniedziałek, przy śniadaniu w pracy wróciła rozmowa prezentu więc
zaproponowałem, że przy okazji kupię jej prezent dla dziecka o który pytała. Okazało się że ma być on dla siostrzenicy jej eks. Odmówiła pomocy. Na tą chwilę wyszła już z pracy zostawiając opis „Wersja na tydzień : Niegrzeczna dziewczynka. :*”. A ja się zastanawiam co dalej. Jestem analitykiem, co zostało udowodnione na wielu przypadkowych testach psychologicznych i stąd moja dogłębna analiza. Tak jak wspominałem na wstępie radzę sobie też z kobietami, ale nie potrafię poradzić sobie z
Sylwią. Pierwszy raz mi się coś takiego zdarza, wiem że powinienem się
zdystansować, ale przychodzą takie dni jak dziś i nie potrafię tego zrobić, na szczęście nic nie robię i nie pokazuję tego na zewnątrz.