Piszę do Ciebie w akcie rozpaczyJ Przeczesałam cały net i niestety nie znalazłam żadnej sensownej podpowiedzi, doszłam więc do wniosku, że kto jak kto ale ekspert od łamania kobiecych serc podejdzie do mojego ( może i durnego ) problemu profesjonalnie i obiektywnie. A właśnie ja tego obiektywizmu w tym wszystkim szukam.

Na Twojej stronie znalazłam sporo na temat przejścia z przyjazni pomiedzy facetem, a kobietą do miłości. I moja historia będzie o tym, tyle że jak to w życiu trochę się pokomplikowała.

Otóż..przyjaznię się z facetem jakieś 10 lat, w międzyczasie byłam w związku z kilkoma róznymi facetami, a on przy mnie trwał jak przyjaciel, co jakiś czas dając mi do zrozumienia że chciałby zmienić swoją ?miejscówkę?. Dodam, że nie miał jakiegoś istotnego związku przez te wszystkie lata ( a mamy po 30 lat). Tyle tylko, że najczęściej wybierał złe momenty. Potem był czas na jego dziewczynę, tu przyznam zabolało..po raz pierwszy poczułam zazdrość. I tak długo nie mogliśmy się zdystansować do siebie, chodziliśmy do kina, na imprezy.. no tak jak zawsze będąc przyjaciółmi, w końcu wycofałam się dla dobra jego związku bo czułam, że tak powinna postąpić przyjaciółka. Dodam, że nie przeżywałam tego jakoś emocjonalnie, prócz chwili ?zazdrości?( może bardziej na zasadzie psa ogrodnikaJ nie czułam do Michała nic prócz przyjazni. Skupiłam się na swoich nowych związkach. Potem nastąpił przełom- Michał zakończył swój związek, a ja go pocieszałam. W ogóle przez ostatnie 10 lat w momentach kryzysowych Michał przychodził do mnie, no i ja do niego, to była taka fajna przyjazn. Taka bardziej niż trochę ..męska, Michał to typowy introwertyk, ja w zasadzie też do zbyt otwartych kobiet nie należę. Po prostu- był problem -szliśmy na piwo, na dyskotekę, dodam że najczęściej to Michał zabierał mnie do swojej grupy kolegów, co często ich dziwiło.. dziesięciu chłopa i jedna laska przy flaszce wódki, ale ani dla mnie, ani dla Michała dziwnym to nie jest. No i zaczęło się.. jakieś 3 lata temu- była okazja więc przyjaciel chciał zaciągnąć mnie do łóżka, ponieważ często ze spobą przebywaliśmy, tych prób było jeszcze kilka. Wystraszyłam się,odizolowałam, potem było jeszcze wspólne trzy-dniowe wyjazdowe wesele jego znajomych, głupie towarzystwo, brak zainteresowania ze strony Michała ( w nocy wchodził na chama do mojego łózka, a w dzień udawał że mnie nie ma, ignorował mnie, a ja tam byłam kompletnie sama, to byli jego znajomi, w dodatku raczej mało ?otwarci? .W odwecie się urżnęłam dwa dni z rzędu no i trochę tam popłynęłam.. stroiłam fochy, tańczyłam ze wszystkimi tylko nie z nim, obrażałam każdego kto mi się czymkolwiek naraził. No szopka. Nigdy już do tego tematu nie wróciliśmy, nie rozmawialiśmy ze soba ponad rok, ja sobie obiecałam że już nigdy się do niego nie odezwę.. Ale nie wytrzymałam J po raz pierwszy to ja nie wytrzymałam! Zaczęłam brać go pod uwagę jako potencjalnego partnera, nie przyjaciela. To stało się już na weselu, tyle że wtedy oczekiwałam czegoś innego niż jego chamskie zaloty. Początek odnowienia tej naszej przyjazni był cieżki.. sporadyczny telefon, krótka wymiana zdań o pogodzie bla bla.. z czasem Michał zaczął znów dzwonić sam, spotykaliśmy się w pubach, już nie w swoich mieszkaniach jak wcześniej.. Kiedyś zaproponował że wpadnie z flaszką.. i znów mnie to zbiło z tropu.. znów wystraszyłam się że będzie chciał mnie po prostu opić i uwieść.. a ja czekałam na kwiaty, fajną randkę po prostu.. więc odwaliłam coś niegrzecznie, a przecież jakby się z boku nad tym zastanowić wcześniej tak czasami spędzaliśmy wspólnie czas .. może on nie miał na myśli nic złego, mnie już zawsze ta przysłowiowa? flaszka? kojarzyć się będzie z próbą ?uwiedzenia mnie?. Mogłabym tak jeszcze pisać i pisać, konkluzja jest taka że teraz spotykamy się już bardzo rzadko, każde z nas mieszka w innym mieście( choć pochodzimy z tych samych), ja często wyjeżdżam za granicę służbowo. Piszę do niego czasami, odpisuje niemal natychmiast.. wracam to się spotykamy..ale zawsze to ja proponuję pierwsza spotkanie. Gadamy o przysłowiowej pogodzie, generalnie nie mamy o czym ze sobą rozmawiać.. wisi coś w powietrzu.. próbuję grać słabą kobietkę przy nim, próbuję się bardziej uzewnętrzniać, pytam go o rady, dzwonię żeby spytać o drogę choć doskonale ją znam.. no i nic.. ostatnio odmówił mi nawet spotkania, choć nie miał nic innego do roboty, i wiedział że wyjeżdżam znów na miesiąc. Potrzebowałam prawie dziesięciu lat żeby dojść do wniosku, że go kocham. Niemniej Michał jest trudnym człowiekiem, nie ułatwia mi zadania, nie wiem czy są jeszcze szanse na to żebyśmy byli razem. Każdy ma inny adres, coraz mniej czasu, zaczynamy się rozmijać, boję się że on kogoś sobie w końcu znajdzie tak na forever. Zaczął jeździć na wakacje, ciągłe wypady weekendowe- już beze mnie, najczęstsze zdanie jakie ostatnio słyszę.. ?zdzwonimy się? ..

Jedyne co go zdradza to oczy- ja po prostu to widzę, widzę że mnie jeszcze kocha.. tylko ile to może potrwać , kiedy okazji do spotkań coraz mniej. A może on już czuje tylko sympatię? Może chce wrócić do modelu przyjaciel- przyjaciółka? Jak mu dać do zrozumienia że mi na nim cholernie zależy? Przecież nie powiem mu tego wprost! Co ja mam robić? A może powinnam sobie odpuścić?

Proszę, napisz mi jak Ty to widzisz, wydaje mi się, że facet z pewnej perspektywy jest w stanie ocenic na trzeźwo sytuację, no i poradzić .. mam się wycofać, czy schować swoją dumę do kieszeni i działać, a jeśli tak to jak do cholery?

Dzięki,

Pozdrowienia